خاطراتِ ڪه هنوز هــــــــــم ذهنم را اذیت مي ڪند

سال گذشته شبي نا وقت از پل سوخته برگذشتم، در مسیر راه از موتر پایین شدم تا در موتر دوّمي سوار شَوم.ناگهان چشمم به صورت پسر بچه اي افتاد ڪه با پدرش ڪنار دیڱي ایستاده بودند، پسر به من تعارف ڪردن ڪاڪا جان سوپ نمي خوري، گفتم نخیر نا وقت شده.دو قــــــدم از ڪنار آنها گذشتم، متوجه شدم ڪه آه سردِ ڪشید!
برگشتم یڪ ڪاسه سوپ فرمایش دادم،سوال ڪردم چطور است ڪاروبار شما،گفتند از ایران رد مــرز شدند با اعضاي فامیل اش.خیلي ناراحت به نظر مي رسید. زیرا  به گفته خودشان خانه اي سرد زمستاني اذیت شان مي ڪنند. گفتم چند ڪاسه سوپ فروخته اید. گفت ده ڪاسه.دیدم دیگــــ سوپ پُر است.شب هم نا وقت شده بود.چیزي جالب برایم این بود ڪه پسر بچـــــه بیشتر از پدرش نگران به نظر مي رسید.خیلي تلاش مي ڪرد تا سوپ خانگي اش به فروش برسد.
دلم خیلي سوخت.خدا حافظ ڪردم، اشڪ چشمانم را فرا گــــرفت.گفتم اي ڪاش! جنڱ ڪشورم را ویران نمي ڪردي. اي ڪاش پسري ده ساله را بیشتر از پدرش نگران نمي دیدم.اي ڪاش خانه هاي همه مان در زمستانِ سرد ڪابل ڱـــــرم مي بودي.این خاطراتِ شب زمستاني ڪابل هیچگاه از خاطرم نمي رود.

ایجاد اصلاحات ساختاري در قسمت تأمین امنیت از سوي شوراي امنیت ملي افغانستان قابل قــــدر است....